Ook al is dit incident jaren geleden gebeurd. Het voelt nog steeds als de dag van gisteren. Ik kan de tranen in mijn ogen, de tinteling van onrust in mijn lijf en de machteloosheid voelen als ik aan die schooltijd terugdenk. Het lijkt wel een slang die ontwaakt en uit zijn holletje kruipt en je bang maakt.
Het leren lezen ging niet vanzelf bij mijn oudste dochter. Wat hebben we samen veel tijd aan de keukentafel gezeten en geoefend met lezen. Elke dag vol goede moed aan de slag gaan met het leeshuiswerk, uren letters flitsen, leeskilometers maken of de leesbingokaart vol maken.
Ik weet nog goed dat ik elke keer op zoek was om het oefenen leuker te maken. Die saaie oefeningen moeten toch anders kunnen. Want thuis extra oefenen voelde zeker niet helpend voor haar, eerder een straf. Net als al dat extra oefenen in aparte groepjes op school, zij had het idee alle leuke dingen te missen en zij maar oefenen.
Op een gegeven moment heb ik een koffertje gemaakt voor knuffel Jet. Het was Jet Letterpret. Jet hield van letters en in de koffer zaten allemaal speelse oefeningen die met letters en lezen te maken hadden. In de koffer zat bijvoorbeeld letterstickers en kleurplaten. Dit maakte het oefenen leuker, maar het leren lezen ging niet opeens met sprongen vooruit.
Er moet toch een manier zijn? Dat gevoel groeide samen met mijn interesse. Waar zou de sleutel tot succes liggen? Ik wilde er graag achter komen, waarom het haar niet wil lukken. Hoe komt het dat het ene kind bijna door de basisschoolperiode heen fiets, terwijl de ander elke keer struikelt, die van mij dus. Steeds meer kwam ik erachter dat het brein en het lichaam vrienden moeten worden en samen moeten gaan werken om tot een mooi resultaat te komen.
